Myanmar: Katha - Mandalay - Bagan - Hpa-an - Ngwesaung - Irawadi - Yangoon

Od Katha po plażę, czyli trochę o Myanmar

Drugi i ostatni mail z Myanmar. Niby tylko dwa. Ale zanim napisałem, to jednak musiałem się trochę lepiej temu wszystkiemu przyjrzeć.

myanmar mapa Mapa naszej podróży

Bo ta Birma trochę zaskoczyła. Już wcześniej pisałem, że to raczej Azja XXI wieku niż ostatni zakątek starej Azji. I to chyba nadaje ton całemu wyjazdowi. Trochę czego innego się człowiek spodziewał jak tu jechał.

Birma miała mit ostatniego prawdziwego miejsca. W każdym przewodniku to napisane. Każdy włóczykij co tu dociera po to tu jedzie. No tak tylko co to niby ma być to prawdziwe. Azja przez mit buddyzmu w Europie często gęsto kojarzy się ze spokojem Tybetu czy wiosek w Laosie.

Tylko to nie Azja. Azja to gwar. Azja to ruch przemieszczających się tłumów. Azja to prężne pracujące masy ludzi. Ludzi widzących  możliwości. I to spore. Żadne tam światełko w tunelu, a raczej blask. I do niego dążący. I tak naprawdę większość tu jest do przodu. Chińczycy, których nazywają Żydami Azji ze względu na umiejętność tworzenia majątku. Hindusi co sprzedadzą ci wszystko i zawsze i do tego z uśmiechem. Nawet jak są to spodnie do garnituru tak skrojone, że tylko do teściowej na imieniny się nadają, jak to kolega powiedział. Czy Tajowie, którzy potrafią zadbać o turystę jak nikt inny.

W tym wszystkim może Kambodża i Laos to są wyjątki. To są w dużej mierze oazy spokoju. Choć też nie całe. Ale na to wpływ będzie miało kilka czynników: kultura, górski charakter Laosu, stosunkowo niskie zaludnienie jak na Azję i pewno przede wszystkim niedawna historia. Wybicie pół narodu czy pozostawienie m.in. i odłamków bomb w połowie terenu każdego może na chwilę przystosować.

Apropos tak sobie myślę i pewno nie mam racji. Ale sobie myślę, że z reguły w  krajach bez dostępu do morza ludzie są zdecydowanie spokojniejsi niż u sąsiadów nad morzem. Patrz Polska vs. Słowacja, ktokolwiek w Ameryce Południowej vs Boliwia, Mozambik vs Malawi, Ghana vs Burkina Faso i Tajlandia, Wietnam vs Laos. Niby się trzyma kupy co?

Myanmar zdjęcia blog Myanmar

Ale Myanmar nie jest tym spokojnym zakątkiem. Myanmar to 60 milionowy kolos prący do przodu. Tak kolos. Jak nie dziś to jutro nim będzie. A przynajmniej taranem. Bo zdecydowanie wygląda na to, że będą się rozpychać. Jak patrze na energię tych ludzi to przypomina to Polskę z połowy lat 90 tych. I mam na myśli pozytywy.

Ten smartfon daje kontakt ze światem. I pozwala się rozpychać. Iść do przodu. A Birmańczycy czasu nie tracą. Jak czekaliśmy raz na dworcu w Hopin - takiej zapyziałej dziurze, to podszedł do nas motorowy taksówkarz. Młody chłopak. Kupił motor z pierwszych oszczędności i teraz kilka razy w tygodniu wozi turystów do wioski nad jeziorem. Zarobi na tym z 200 dolarów miesięcznie. Ale oszczędził. I z drugich oszczędności kupił smartfona. Nówka sztuka. Nie do końca wiedział jeszcze jak go używać. Ale śmiało do nas podszedł. Wydukał po angielsku i spytał się co to facebook. My mu pokazaliśmy. Zalogowaliśmy. No i wtedy przyszła myśl, że może dla turystów zrobi stronę na tym Facebooku. Rozpychają się. Szybko. I dobrze.

Swoją drogą. Tu nikt nie ma komputerów. Nawet kafejki internetowe są passe. Te otwarte kilka lat temu poupadały. Nota bene w związku z powyższym po raz pierwszy piszę maile na smartfonie. Z jednej strony dziwne, z drugiej strony siedzę nad piękna plażą, gdzie dzień umila mi powiew wiatru, a nie w gorącej kafejce z wiatrakami. Nie narzekam. Komputerów brak, ale w większym mieście porządnego smartfona ma chyba każdy. Jest to możliwe bo Chińczycy dostarczają sprzęt dobry, ale tani. To jest dostęp do informacji w XXI wieku. Tu to widać nawet bardziej.

Nie tego się człowiek spodziewa przyjeżdżając do starej Azji. Nie spodziewa się widzieć tłumów patrzących się w ekranik. Ale pod tym względem przestają się różnić od Warszawy czy nowego Jorku. Ulubioną nową zabawkę ludzkości mają. Albo ona ich. Heh.

Także jak dla mnie, to tylko kilka lat a Birma będzie drugą Tajlandią, a nie żadną starą Azja. A może już jest drugą Tajlandią, ale tą fajną, tą północną. Nie przepełnioną turystami.

Myanmar zdjęcia blog Myanmar

A co z tej starej Azji zostało. Na pewno stroje. Cześć mężczyzn tutaj wciąż odrzuca europejskie spodnie i chodzi w ichnich tunikach czy jak to zwał. Na pewno buddyzm jest nadal żywa religią. Pogody żyją a nie są tylko zabytkami dla turystów. Do tego ludzie zdecydowanie mają czar tych z południowo wschodniej Azji. Może i prą do przodu, ale na co dzień odczuwa się raczej ich przyjaźń i zaciekawienie. Odczuwa się spokój a nie niepotrzebną polską nerwowość. Są pewni swego. Do tego nie są nachalni. Nie oszukują. Nawet nie próbują zbytnio naciągać. Raczej nie zawyżają cen. Są punktualni. Więcej. Transport wyjeżdża zwykle przed czasem jak się tylko zapełni. Bo punktualni są kierowcy i klienci. Całkiem dobre cechy co? Myanmar będzie parł do przodu.

Jakieś minusy. Hmm. Być może tak jak Polacy w połowie lat dziewięćdziesiątych trochę za bardzo zachłysnęli się kulturą zachodu. Pomijając smartfony nowoczesne fryzury młodych,festiwal wody który zmienił się w jedną wielką imprezę i chyba go tutejsze starsze pokolenie raczej nie lubi to np. muzyka. Muzyka to często gęsto zachodnie hity śpiewane po birmańsku. Swoją drogą na teledyskach gwiazdy też często gęsto przypominają nasze z Opola '92. Jak to zachłyśnięcie się zachodem i Chinami jest chwilowe to ok. Ale niech nie zapominają o korzeniach za bardzo.

No dobra to jest to ta Birma żywa i ruchliwa, ale po co tu w ogóle się pchać.

Ano, bo mimo wszystko można jeszcze znaleźć tu miasteczka, w których czas jakby się zatrzymał i życie wydaje się stresu nie znać. Takim np. jest Katha. nad rzeką Ayardawai. Miasteczko oddalone od głównych szlaków Myanmaru. Miasteczko malownicze nad rzeką pełne kolonialnych domków. Tu nadal nad rzeką siadają mieszkańcy na małych stołkach piją herbatę i grają w szachy. Tu nadal co rano setki mnichów idą główna droga otrzymując od mieszkańców ryż. Tu nadal jak oddalić się od centralnego gwarnego kolorowego marketu można znaleźć ta spokojną bezstresową Azję.

Miasta główne jak Yangon i Mandaly też mają swój urok. Każdy krok w nich bawi i ciekawi i to zarówno tych co szukają architektury, jak i tych co chcą spotkań z ludźmi wszelkich krajów z tego tygla hindusami chińczykami czy nawet arabami. Ale o tym było. Oprócz miast mamy jeszcze np. Bagan. Dlaczego będąc w miarę pilnym uczniem nie słyszałem wcześniej o Bagan to nie wiem. Wiem. Europa tylko o Europie uczy. Ale o Bagan powinien człowiek wiedzieć. Gdzieś pośrodku nizin w południowa wschodniej Azji stoi 2000 świątyń buddyjskich. Wybudowane w większości w X - XII wieku. Ozdobione i to niesamowicie pięknie w tym samym czasie. Wszystko stoi i się nie rozpada. Widok warty wielu godzin w autobusach. Niektóre świątynie zdobieniem mogą stawać w szranki z wieloma renesansowymi kościołami. Nawet ich nie porównuje do naszych Romańskich kaplic tamtych czasów. Patrząc przez pryzmat Bagan to dla tutejszych ładnymi barbarzyńcami bylibyśmy w X wieku.

A jak ktoś ma dość świątyń (które nota bene są tak piękne, że nawet i po dwóch tygodniach się nie nudzą) to można nad morze. Cudowne plaże, bez nadmiaru turystów i z rybkami wszelkich kolorów do oglądania.

Można i nad jezioro przy Hopin pooglądać wioski, w których i pogody i o dziwo kościoły nadają rytm społeczności. Można tu spotkać mniejszości z prowincji Kichin. W tym zarówno panów w wielkim samochodzie co na co dzień zajmują się sprzedażą rubinów z okolicznych kopalni (bardzo dobrego grilla robią) jak i grupę azjatyckiej młodzieży która jeździ i chodzi od wioski do wioski przez dwa miesiące. Ta grupa to baptyści, którzy śpiewają po wioskach i głoszą Ewangelię. W Birmie chrześcijanie są mniejszością. Bardzo dumną z tego powodu. Od razu zaraz po przedstawieniu się zwracają na to uwagę. Dla Polaka dziwne przy pierwszym spotkaniu.

Zarówno grupa baptystów jak i panowie od rubinów bardzo nie lubią rządu generałów. I z chęcią o tym pogadają.

No tak, bo choć w Birmie jeszcze wiele do zobaczenia czy to dżunglowe tereny południa, czy jaskinie ze świątyniami wokół Hap An, a do tego góry i pola ryżowe i górki z sadami kawy i jeszcze więcej. Choć można zobaczyć dużo, to nie można zapominać, że z 50% Birmy nie jest dostępne dla turystów. Rząd mówi, że to dla bezpieczeństwa turystów, że niby tam są mniejszości narodowe, z którymi dopiero co pakty o nieagresji podpisali i że trzeba uważać, ale powody prawdziwe chyba są różne. Na północy rzeczywiście istnieją bojówki. Ale na wschodzie to mówią, że rząd po prostu ma plantacje maku i przetwórnię heroiny. Ma zachodzie natomiast jest milionowa mniejszość muzułmańska która podobno trzymają jak w gułagach na Syberii. Choć nikt nic nie wie, bo nikogo nie wpuszczą. Tak, że niby powoli kraj się otwiera, ale powoli.

Ale idzie to chyba w dobra stronę. Z 20 lat temu turysta mógł wjechać tylko do jednej wyznaczonej prowincji. Z 5 lat temu otwarte było z centrum kraju. Dziś ponad połowa jest dostępna. I z roku na rok coraz bardziej się otwierają.

W parlamencie choć generałowie mają zapewnione 25% miejsc i nadal rządzą krajem to opozycja istnieje wolność prasy istnieje. Krytykować można. Zagraniczne firmy zaczynają inwestować - głównie Japończycy. Chińczycy budują drogi i niestety też zapewniają sobie dostęp do kopalni.

W tym roku kolejne wybory. Zobaczymy co będzie dalej. Ale o ile komuś palma nie odbije. To jest szansa na to ze nadal. Birma będzie parła do przodu. Fajny kraj z tego może być.

Ps. Fajnie jak fajnie. Dwa tygodnie na poznanie ogólnie Birmy starczy. Teraz siedzimy na plaży i czytamy książki.

Czytaj dalej...